Ο Ρέντσι δεν ήταν εκείνος ο νέος και άφθαρτος πολιτικός, ο χαρισματικός ηγέτης που θα έλυνε το πολιτικό αδιέξοδο της Ιταλίας και θα την έβγαζε από το οικονομικό τέλμα; Ο Ιταλός Ομπάμα; 

Πως βρέθηκε σ' αυτή τη δεινή και ταπεινωτική θέση μετά από μόλις δύο χρόνια θητείας; 
Η πικρή αλήθεια βέβαια είναι πως ετούτα δεν είναι παρά μία μαγική εικόνα. 
Ένα κατασκεύασμα των ιταλικών και ευρωπαϊκών μήντια. 
Ο Ρέντσι ήταν ένας διορισμένος πρωθυπουργός που τον φύτεψαν οι ιταλικές και ευρωπαϊκές ελίτ μετά την σχεδόν πραξικοπηματική εκδίωξη των εκλεγμένων πρωθυπουργών, για να συνεχίσει τις ίδιες πολιτικές που συστηματικά αποδοκιμάζονται από τον κόσμο. 

Ουδέποτε εκλέχθηκε ενώ τη μοναδική φορά που δοκίμασε να θέσει εαυτόν και τις πολιτικές του στην λαϊκή κρίση, στο χθεσινό δημοψήφισμα δηλαδή, αποδοκιμάστηκε συντριπτικά.

Ο Ρέντσι ήταν ένα ευπαρουσίαστο τέχνασμα, μία κοσμητική αλλαγή που θα εξασφάλιζε ότι τίποτα δεν θ' άλλαζε. Σε βάρος των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που ελέγχουν τη χώρα τουλάχιστον. Ενσαρκώνει όμως σχεδόν ιδεοτυπικά την αλλαγή που φαντασιώνονται οι κυρίαρχες ελίτ ή έστω το κεντρώο τμήμα τους και τη μόνη που είναι πρόθυμες ν' αποδεχτούν. 
Βρίσκουν λοιπόν κάποιον εμφανίσιμο νέο με επικοινωνιακή ευχέρεια, που δεν θα θυμίζει τους φθαρμένους και ηλικιωμένους πολιτικούς που ο κόσμος βαρέθηκε να βλέπει. Τον προμοτάρουν μηντιακά μέχρι αηδίας. Τον πλασάρουν περίπου ως τον νέο σωσία και το πιο σέξι αρσενικό από καταβολής κόσμου.

Ύστερα κάθονται αναπαυτικά και περιμένουν τις αδαείς μάζες να τον λατρέψουν και να ξεχάσουν τις "χίμαιρες" περί ουσιαστικής πολιτικής αλλαγής. Έλα όμως που οι μάζες δεν πειθαρχούν και "παρασύρονται" από κάποιους άσχημους, αθυρόστομους και διόλου σέξι τύπους που όμως τους μιλάνε για τα θέματα που καθορίζουν τη ζωή τους. Και ας μην έχουν λύσεις. Τουλάχιστον μιλάνε. 

Αυτοί είναι οι λαϊκιστές, οι κακοί της ιστορίας μας που μοιάζουν να εξασκούν μία ανεξήγητη, δαιμονική σαγήνη πάνω στους ψηφοφόρους μπροστά στην οποία οι καθώς πρέπει πολιτικοί αναλυτές, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι Ράμφοι και οι Καλύβες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. 

Μα ποιος θα μπορούσε ν' αντισταθεί στη γοητεία ενός Ματέο Ρέντσι ή ενός Σταύρου Θεοδωράκη; 
Είναι τα πιο γοητευτικά πολιτικά μηδενικά που φιλοτεχνήθηκαν ποτέ. Εντάξει, για τον Θεοδωράκη υπερβάλλω. 
Του λείπει η γοητεία αλλά την αναπληρώνει με φαιδρότητα.
Από το Blogger.

Video

Popular Posts