Γράφει ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ
Η κυβέρνησή μας έχει καταφέρει να μην έχει πλέον υποστήριξη από κανέναν. Μέχρι και οι Αμερικανοί που εδώ και χρόνια πίεζαν αφόρητα τους Γερμανούς για πιο ευέλικτες νομισματικές –κι όχι μόνο– πολιτικές, έχουν μείνει άναυδοι με τους Έλληνες. Ανέχθηκαν την καθυστέρηση που «έπαιξε» όλο αυτό τον καιρό η ελληνική πλευρά. Ανέχθηκαν και τις «ερωτοτροπίες» με τον Πούτιν και σειρά από ανεπανάληπτα γεωπολιτικά παιδιαρίσματα. Το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού τους έκατσε όμως –καθόλου άδικα– κάπως βαρύ στο στομάχι. Σε συνδυασμό με την γερή δόση δημιουργικής ασάφειας που έλαβε από πρώτο χέρι επί δεκάλεπτο ο Ομπάμα στη συζήτησή του με τον ΥπΟικ μας στο περιθώριο εκδήλωσης, φαίνεται πως τα πράγματα επιδεινώνονται. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ απογοητεύτηκε. Οι σύμβουλοι από την Αθήνα τον ενημέρωναν αλλά ο ίδιος ίσως αρνιόταν να το πιστέψει. Τώρα βλέπει την παράνοια και μιλάει ξεκάθαρα πλέον: «Στηρίζουμε κάποιο βαθμό ευελιξίας, αλλά θα πρέπει να δείξετε (οι Έλληνες κυβερνώντες) στους πιστωτές σας (τους «θεσμούς») ότι προσπαθείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας (την Ελλάδα)». Όμως θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας;
Δυστυχώς κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνεται ότι ένα ετερόκλιτο τσούρμο ανθρώπων έχει καταλάβει το πηδάλιο της χώρας. Όχι αυθαίρετα, ούτε πραξικοπηματικά. Το έχουν καταλάβει με τις ευλογίες σημαντικής μερίδας ζαλισμένων από τα αλλεπάλληλα σοκ «επιβατών». Ανθρώπων που είδαν σειρά από προηγούμενους «πηδαλιούχους» να τους υπόσχονται κοσμοπολίτικους προορισμούς και να τρώνε το χρόνο γρατζουνώντας το πλοίο πάνω σε βραχονησίδες. Και αντί το καράβι να προχωράει προς κάποιον επιθυμητό προορισμό, απλώς πέρναγαν το χρόνο μοιράζοντας άρτο και θεάματα. Στο σαλόνι του καραβιού υπήρχε μέχρι πρότινος ό,τι χρειαζόταν ώστε να μένουν απασχολημένοι οι επιβάτες και να μην παραπονιούνται ούτε για τους ενοχλητικούς κραδασμούς, ούτε για τις εκτεταμένες καθυστερήσεις, ούτε για τις κραιπάλες των αξιωματικών. Όμως ο άρτος τελείωσε, τα μπαλέτα σταμάτησαν να χορεύουν και το μηχανοστάσιο μπάζει νερά.
Κάποια στιγμή οι επιβάτες έβαλαν τις φωνές. «Τι θα γίνει; Πόσο μακριά είναι το Μόντε Κάρλο που μας υποσχεθήκατε; Και γιατί σταμάτησαν οι χορεύτριες;» Απάντηση δεν έλαβαν. Και πήραν τη μεγάλη απόφαση. Πέταξαν στο αμπάρι όλους τους προηγούμενους ξεπεσμένους μέθυσους αξιωματικούς. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Όμως παραδόξως δεν αναζήτησαν έμπειρους και τίμιους ναυτικούς για να τους αντικαταστήσουν. Μέσα στην παραζάλη τους ανέθεσαν τη διακυβέρνηση στο πρώτο τραπέζι του καφενέ του καραβιού. Ένα απίστευτο μωσαϊκό από κάτι παραμυθάδες που σε όλο το ταξίδι πέρναγαν την ώρα τους ρουφώντας «επαναστατικά» το φραπέ τους. Κάτι παράξενους τύπους που αφηγούνταν φανταστικές ιστορίες με θαλάσσια τέρατα, ενώ ήταν εμφανές ότι δυσκολεύονταν να ξεχωρίσουν το παλαμάρι από την άγκυρα. Μαζί τους και διάφοροι αιρετικοί θεωρητικοί της θάλασσας. Άλλοι έγραφαν μυθιστορήματα για τη θάλασσα αλλά δεν είχαν ιδέα ούτε καν από διακυβέρνηση φουσκωτού. Άλλοι σχεδίαζαν επί χρόνια εναλλακτικά καράβια, χωρίς μηχανές, ώστε τα ταξίδια να είναι λιγότερο πληκτικά, οδηγούμενα από τη βουλή του… ανέμου. Όμως δεν κατάφεραν ποτέ να τα κατασκευάσουν. Κανείς δεν χρηματοδότησε το project τους. Μια παγκόσμια ύποπτη συνομωσία άφηνε διαρκώς τις ιδέες τους στα σχέδια και τις συζητήσεις στο στενό κύκλο τους.
Αυτό το εκρηκτικό μείγμα ανθρώπων έπεισαν τους επιβάτες ότι το πρόβλημα δεν είναι στο χειρισμό του πηδαλίου και των λοιπών οργάνων, αλλά στον … Ποσειδώνα. Ότι το ζήτημα δεν είναι να ξέρεις από θάλασσα και να έχεις τη σωστή ρότα, αλλά να πεις τα μαγικά λόγια για να σαγηνεύσεις τον Ποσειδώνα. Τόνισαν πως αν αυτοί αναλάβουν, θα τον χειριστούν κατάλληλα σε δευτερόλεπτα. Υπόσχονταν ότι ο θεός της θάλασσας θα έπιανε την τρίαινά του και θα δημιουργούσε υποθαλάσσια ρεύματα ικανά ώστε το καράβι να φουλάρει για Ριβιέρα. Χωρίς καθυστέρηση.
Και κάποιοι δύσπιστοι τους ρωτούσαν: «Και τι θα κάνετε αν ο Ποσειδώνας δεν ανταποκριθεί;». Εκείνοι απαντούσαν με τη σιγουριά αυτού που έχει το ακαταλόγιστο: «Δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Θα του κάνουμε μια πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί».
Και οι επιβάτες το πίστεψαν. Ήθελαν και το πίστεψαν. Άλλοι γιατί ήταν ήδη κάτω από το νερό που είχε εισχωρήσει και δεν μπορούσαν πλέον να σκεφτούν λογικά ελλείψει οξυγόνου. Άλλοι γιατί αισθάνονταν ήδη το νερό στα πόδια τους και είχαν πανικοβληθεί. Άλλοι από απέχθεια στα προηγούμενα πληρώματα που τους εξαπάτησαν τόσες φορές και άλλοι από φιλοσοφική ταύτιση με κάθε γοητευτική ουτοπία που ο ανθρώπινος νους οραματίζεται.
Έτσι μια ετερογενής ομάδα ανθρώπων με μόνο κοινό στοιχείο μια ουτοπία βρέθηκαν αναπάντεχα στη γέφυρα.
Και τώρα; Φυσικά, τα μαγικά λόγια για τον Ποσειδώνα δεν υπάρχουν. Οι νέοι πηδαλιούχοι ψάχνουν το εγχειρίδιο του καραβιού μήπως λύσουν το πρόβλημα χειριστικά. Ούτε αυτό όμως βρίσκουν. Δοκιμάζουν όλα τα χειριστήρια. Όλοι μαζί, ταυτόχρονα, ο καθένας όποιο προλάβει. Ο ένας τραβάει έναν μοχλό, ο άλλος πατάει ένα κουμπί, ο τρίτος περιστρέφει το πηδάλιο, κάποιοι ανεβοκατεβάζουν μέχρι και τις ασφάλειες. Υπάρχει όμως «δημοκρατία». Έχουν μοιράσει τα χειριστήρια κι ο καθένας μπορεί να παίζει με το νέο του «μαραφέτι» όπως νομίζει, ανεξάρτητα από τον άλλον. Και μόλις δουν κάποια διαφορά στην πορεία προσπαθούν - μάταια - να καταλάβουν από ποια ενέργεια προήλθε και ποιος την προκάλεσε.
Οι επιβάτες σταδιακά αρχίζουν να καταλαβαίνουν πού πάει το πράγμα, αλλά τα έχουν εντελώς χαμένα. Κάποιοι πηδάνε στη θάλασσα και προσπαθούν να βγουν στη στεριά ή σε άλλα καράβια κολυμπώντας. Οι περισσότεροι απλώς σιωπούν. Βλέπουν να επιταχύνεται η εισχώρηση του νερού στο καράβι. Οι αντλίες δουλεύουν παραπάνω από φουλ. Όμως ούτε αυτό δεν είναι αρκετό. Και οι ναύτες με εντολή του νέου κυβερνήτη πετάνε όλα τα βαριά αντικείμενα στη θάλασσα, ξεκινώντας από τις σωσίβιες λέμβους. Όμως οι τρύπες όλο και μεγαλώνουν και η στάθμη του νερού ανεβαίνει. Οι επιβάτες αρχίζουν να το παίρνουν απόφαση. Μια ψυχή που είναι να βγει…
Και το λιμεναρχείο καλεί απεγνωσμένα τη γέφυρα. Βλέπει στο ραντάρ το καράβι μας να ακολουθεί μεθυσμένη πορεία. Τη μια στριφογυρνάει γύρω από τις πιο κοφτερές ξέρες. Την άλλη απειλεί να προσκρούσει σε άλλα διερχόμενα καράβια. Σε κάθε περίπτωση μοιάζει να γυρεύει να βυθιστεί αύτανδρο. Κι αν αυτό συμβεί ελάχιστοι επιβάτες ίσως σωθούν. Αλλά το κακό δεν θα σταματήσει ούτε καν εκεί. Ο χώρος που πλέουμε έχει μεγάλη θαλάσσια κυκλοφορία. Θα γεμίσει η θάλασσα με επικίνδυνα για τα υπόλοιπα πλοία υλικά. Το ένα ατύχημα θα προκαλέσει κι άλλες ζημιές αλλά και ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.
Και οι καπετάνιοι των παραπλεόντων πλοίων αρχίζουν και παίρνουν αποστάσεις. Όμως συνεχίζουν και προσπαθούν να δώσουν κάποια βοήθεια. Έστω κάποιες οδηγίες μήπως και σταθεροποιηθεί κάπως το καράβι ώστε να οδηγηθεί στο πλησιέστερο λιμάνι για τις απολύτως αναγκαίες επισκευές. Να σταματήσει την τρελή πορεία ώστε να μπορεί να προσεγγίσει τουλάχιστον ένα ρυμουλκό. Όμως η γέφυρα δεν ακούει τίποτε. Όλοι μέσα εκεί βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση. Έχουν βάλει και παίζει το «η ζωή εδώ τελειώνει» στη διαπασόν και κουνάνε επιδεικτικά ένα σπιρτόκουτο.
Παράλληλα συνεχίζουν να πειραματίζονται με κάθε χειριστήριο που βλέπουν μπροστά τους. Και τα πιο δημοφιλή χειριστήρια είναι τα μεγάφωνα. Με αυτά μιλάνε προς τους επιβάτες. Τους αρέσει όμως και ο ασύρματος, για να μιλάνε προς τα παραπλέοντα καράβια και το λιμεναρχείο. Όμως χωρίς να το αντιλαμβάνεται η διακυβέρνηση τα δυο όργανα είναι πλέον βραχυκυκλωμένα. Ό,τι λένε στα μεγάφωνα ακούγεται και στον ασύρματο και ό,τι λένε στον ασύρματο ακούγεται κι από τα μεγάφωνα. Όμως το πλήρωμα δεν ενοχλείται. Ένας-ένας όλοι αρπάζουν το μικρόφωνο και λένε από ένα τραγουδάκι στα μεγάφωνα για να κατευνάσουν τους επιβάτες. Δοκιμάζουν και κάποια τραγουδάκια για τον Ποσειδώνα, αλλά εκείνος πουθενά. Και ακούνε στα παραπλέοντα καράβια το πανηγύρι μας και τα έχουν χαμένα.
Όμως το πλήρωμα το δικό μας δεν μένει εκεί. Έχει και λίγα σπουδαγμένα παλικάρια που γνωρίζουν και την αγγλική. Αυτοί μιλάνε συνέχεια στον ασύρματο για να τους ακούνε οι ξένοι καπετάνιοι και όχι μόνο. Μιλάνε γενικώς. Περί ανέμων και υδάτων. Χωρίς αρχή, μέση ή τέλος. Χωρίς τίποτε σχετικό με το πώς θα αποτρέψουν τη βύθιση του καραβιού μας. Μιλάνε για το πώς φαντάζονται τα καράβια στον ιδεατό τους κόσμο. Και οι άλλοι καπεταναίοι σε ρωτούν απεγνωσμένα: «Εντάξει, να συζητήσουμε για τις ξεχασμένες τεχνικές ναυσιπλοΐας των ναυτικών της χαμένης Ατλαντίδας που μας προτείνετε, πραγματικά μπορεί να είναι συναρπαστικό, αλλά ο χρόνος είναι λίγος. θα στρίψετε; Βρίσκεστε σε πορεία άμεσης πρόσκρουσης με το πλησιέστερο φάρο!».
Και οι δικοί μας απαντούν: «Είμαστε οι κυρίαρχοι κυβερνήτες του καραβιού ετούτου και εσείς δεν έχετε καμιά αρμοδιότητα να μας λέτε πώς θα χαράξουμε την πορεία μας. Ως γνωστόν ο κάθε κυβερνήτης έχει την ευθύνη του καραβιού του. Εμείς έχουμε 10 εκ. ψυχές επάνω. Ο φάρος ποιον ακριβώς εκπροσωπεί; Τον φαροφύλακά του; Να στρίψει αυτός αν δεν θέλει να γνωρίσει από κοντά την πλώρη μας. Και καλά θα κάνετε να δέσετε κι εσείς πάνω μας γιατί αν δεν το κάνετε μπορεί να μας σαλέψει το μυαλό και να τινάξουμε το πλοίο μας στον αέρα. Τα θραύσματα θα φτάσουν σε εσάς εύκολα. Έχετε ακούσει για το Κούγκι;»
Οι επιβάτες του καραβιού για πόσο θα σιωπούμε;
ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΡΘΙΟΙ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ, ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΩΝ, ΚΟΛΛΗΜΕΝΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥΣ
Από τον Βασίλη Μπόνιο
Δύο εναντίον όλων. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς.
Είναι έτοιμοι να κερδίσουν, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κόντρα σχεδόν στους Νόμους της Φύσης. Μαχητές και πάνω απ΄ όλα ψύχραιμοι κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Για σκεφθείτε: Εχουν απέναντί τους το σύμπαν-τίποτε λιγότερο και είναι ακόμη όρθιοι.
Δεν μιλάμε για τους 300 του Λεωνίδα αλλά για τους 2 του Μαξίμου.
Και παραμένουν όρθιοι σε πείσμα και των ηλίθιων, χαζοχαρούμενων, κολλημένων υπουργών τους.
Δυστυχώς αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Αυτούς είχαν στην διάθεσή τους, σ΄ αυτούς ανέθεσαν τα υπουργεία.
Σε κάτι υπουργούς που γίνονται κάθε βράδι τηλεοπτικά νούμερα στα κανάλια που οι ίδιοι κατηγορούν.
Δεν υπάρχει ώρα της ημέρας που ένας υπουργός της κυβέρνησης να μην κάνει τον καραγκιόζη στις τηλεοράσεις εκστομίζοντας ότι παπάρα του κατέβει.
Αλλοι μιλάνε για αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, άλλοι για μετανάστες που λιάζονται, άλλοι για ρωσικά ρούβλια που θα σκεπάσουν τον Παρθενώνα.
Μιλάμε για κολεξιόν από καραγκιόζηδες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τα τηλεοπτικά νούμερα της προηγούμενης κυβέρνησης.
Οι υπουργοί του Τσίπρα-με ελάχιστες εξαιρέσεις-είναι έτοιμοι να παρακαλέσουν τον Μπόμπολα και τον Βρυώνη να τους επιτρέψουν να κάνουν το σήμα της τηλεόρασης όταν τελειώνει το πρόγραμμα, τα ξημερώματα.
Μιλάμε για τηλεοπτικά σούργελα που επειδή τα έχουν κάνει πουτάνες οι καναλάρχες και φαίνεται ο κώλος τους νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι.
Οπως και οι καραγκιόζηδες υπουργοί του Σαμαρά-άλλα τηλεσούργελα.
Τελικά το γυαλί είναι μεγάλη αρρώστια για τα νούμερα που στέλνει ο ανεγκέφαλος λαός στη Βουλή και οι οποίοι στην συνέχεια γίνονται υπουργοί για να απαντάνε στις ερωτήσεις της Μπουσδούκου και της Τσαπανίδου.
Πόσο καραγκιόζηδες είστε ρε; Πόσο τραχανοπλαγιάδες;
Δεν ντρέπεστε να ξεφτιλίζετε- με τις τηλεπαπαριές σας- τους αγώνες και τις θυσίες της Αριστεράς στην Ελλάδα;
Υπουργοί μιας χρεοκοπημένες χώρας είστε και όχι ντιζέζ σε πανηγύρια.
Ρε βγάλτε τον σκασμό και κάντε τη δουλειά σας. Που βρίσκετε, ρε νούμερα, το χρόνο να βγαίνετε στις τηλεοράσεις;
Γι΄ αυτό σας λέμε: O Tσίπρας και ο Παππάς είναι ήρωες-τίποτε λιγότερο.
Εχουν απέναντί τους τον πλανήτη ολόκληρο και στο "πλευρό" τους ηλίθια αρρωστάκια της τηλεόρασης που υποδύονται τους υπουργούς.
Αν οι δυό τους τα καταφέρουν, στο τέλος θα πρέπει όλος ο πλανήτης να υποκλιθεί μπροστά τους...
Πηγή
Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία… Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά). Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός. Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου
Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.
Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:
1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρώτο είναι η ομιλία
-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)
Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:
1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία
Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.
1.Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.
2.Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει…
Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).
Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.
Παράδειγμα: Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.
Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.
Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες…θα καταλάβετε:

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες greekmagazino.com μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»!!!
Από το Blogger.

Video

Popular Posts